Midden juli. Bergotingscontrole. Minister van Volksgezondheid Maggie De Block komt naar de Wetstraat 16 met een tekort van 300 miljoen euro op haar geneesmiddelenbudget. ‘De nieuwste kankertherapieën slaan verbazend goed aan’, zegt ze. ‘Maar ik saneer niet, want dit gaat om mensenlevens’. 

Hooggespannen verwachtingen

Wat een gewéldig nieuws! We wisten al dat de wetenschap er hard aan werkt. We hoopten al dat er nieuwe medicijnen zouden komen. Maar nu zijn ze er. En ze wérken. Dat blijkt gewoon uit de cijfers! Dan zou je denken: dit interesseert werkelijk iederéén. We kennen allemaal mensen die kanker hebben, gehad hebben of er door gestorven zijn. We denken aan de gezondheid van onze ouders, onze kinderen, onszelf. Bovendien: het is goéd nieuws. Het geeft hoop.

En dus verwacht je antwoorden op héél veel vragen. Welke therapieën zijn dat dan precies? Voor welke aandoeningen? Genees je ervan? Of gunnen ze je meer comfort gedurende een langere tijd? Hoe werken ze precies? Word je er ziek of moe van tijdens de behandeling? Komen er nog meer? Voor welke kankers dan? Gaan die producten straks goedkoper worden als er meer mensen van genieten en als de onderzoekskosten afgeschreven geraken?

Je wil ook de onderzoekers zien, die dit allemaal ontdekt hebben. De artsen die meer hoop kunnen geven. De patiënten die weer toekomstplannen maken…

En tenslotte verwacht je het debat. Hoe hou je het betaalbaar? Hoe zorg je ervoor dat iedereen toegang kan hebben tot die levensreddende therapieën? Wat doe je als het écht onbetaalbaar wordt? Waar leg je de prioriteiten dan? Zoek je elders geld? Leg je gebruiksregels op? Criteria? Kan dat zomaar? Wat doe je met medisch toerisme in zo’n geval? Interessante vragen…

Een relletje hier, een relletje daar

Helaas. Niets gezien. In de media kwam N-VA (toen nog vol in de regering) vertellen dat Maggie De Block wél moest besparen. En De Block hield het been natuurlijk stijf. Rél! Daar zouden een paar nachten onderhandelen voor nodig zijn. Waar zou de regering landen? Spannend!

Diezelfde dag was er in Gent een schooldirectrice die een paar zinnen van een professor had gebruikt in een jaarboek voor studenten, zonder naamsvermelding. Plagiaat! Nog een rél! Daar zijn opiniestukken over verschenen, interviews rond gedaan. De prof. De directrice. Weer de prof. Weer de directrice. Die niet geschorst werd. Stel je voor! Niét geschorst!

Het is slechts één dag uit dat hele voorbije nieuwsjaar, maar die dag zegt veel over onze media. Ze houden van een relletje, een ruzietje, een calamiteit links of rechts. Hoe dat komt? Er is meer dan één verklaring.

Goedkoop nieuws, hoge rekeningen

Natuurlijk gaat het om middelen. Al die vragen beantwoorden kost véél meer energie dan het plagiaatrelletje verslaan. Daar zijn slechts twee telefoonnummers en vier gesprekjes voor nodig. Redacties worden kleiner, er is weinig mankracht en er is véél werk.

Het is ook een kwestie van focus. Media hebben het moeilijk met goed nieuws. Journalisten zijn geprogrammeerd om het addertje te zoeken. Ze leren dat al in hun opleiding. Niets is wat het lijkt en het is hun job om dat aan te tonen. Ja, soms is dat inderdaad zo. Maar lang niet altijd. Het hoeft geen levenshouding te zijn.

En het is de tijdsgeest. We kijken massaal naar ‘Thuis’. En dit is ‘Thuis: the real thing’. Op hun websites, waar ze alles kunnen meten, zien onze mediabedrijven dat dit soort relletjes en verhaaltjes lijkt te werken. En ze trekken die redenering door naar hun betalende producten. Maar ze vergeten één ding: naar die trashy berichtjes kijk je in een onbewaakt moment. In de file, als verstrooiing op het werk of tijdens een saai gesprek. En het is gratis. Het is letterlijk goedkoop nieuws. Goed koop gemaakt, goedkoop te lezen. Maar met goedkoop nieuws, betaal je de rekeningen niet…

• Wat denk jij?

  Geweldig, . Ik kijk ernaar uit om je reactie in mijn mailbox terug te vinden. Je hoort nog van me. Daar mag je op rekenen.
  Voor alle duidelijkheid: je reactie wordt niet online gepubliceerd. Jij bent de enige die deze pagina nu met jouw reactie ziet. De volgende keer dat je deze pagina bezoekt, is ze verdwenen.

  Ben je het eens/oneens? Heb ik iets over het hoofd gezien? Ging ik te kort door de bocht? Laat het me weten. Ik kijk alvast uit naar jouw reactie. Misschien wordt het de start van een boeiende conversatie. Je reactie moet minimum 20 karakters tellen.

  Jouw voornaam Invullen graag.

  Jouw e-mailadres Een geldig e-mailadres invullen aub

  Wat is de voornaam van Wim Verhoeven? Nochtans niet zo moeilijk

  Wat heeft dit te betekenen?

  Dit lijkt een ridicuul invulveld. Het is nogal wiedes wat je moet invullen! Maar software heeft het er doorgaans moeilijk mee. Het is dus een poging om dit formulier op een eenvoudige manier tegen misbruik te beschermen.

  ×

  Verzenden

• Zin in meer?

  • Zaterdag krantendag: lang leve Goedele
  • Zaterdag krantendag: waarom nostalgie nergens goed voor is
  • Zaterdag krantendag: met één inspiratiebron kom je het weekend door

  Toon alle titels

• Hoezo, het nieuws kan beter?

  

  Wil je écht weten wat er beweegt bij onze media? Waarom ze best  verjongen, vernieuwen en beter nieuws brengen? Wil je weten waar de media van morgen zitten? 

  Ik werk al meer dan 25 jaar in het nieuws. Vijf jaar lang was ik hoofdredacteur van de grootste krant/nieuwssite van het land. 

  Volg mij op deze website of via de sociale media. Ik geef lezingen, coach journalisten, hoofdredacteurs of redacties en begeleid organisaties in een veranderingsproces. 

  Zo vertel ik je alles